Waardevolle inzichten dag
Toen Gijs en ik de planning van de terugkomdagen in december 2023 bespraken, vertelde hij al stuiterend over de terugkomdag in juni, het ervaren van een dag waarin mentale weerbaarheid en je bijdrage aan een groep wordt uitgemeten. Ik wilde direct meedoen en heb net zolang gepushed totdat dat mocht. Een voordeel van rood in je profiel hebben.
Met blijmoedige zwakzinnigheid stond ik als eerste in de polder in Flevoland, zonder de appjes van de vorige avond te hebben gelezen: “Neem een handdoek en schone kleren mee!” Ach, dacht ik. Met een beetje modder op m’n verwassen sportbroek kan ik ook de auto in.
Dat heb ik een potje geweten.. al bij de eerste oefening: zoek met z’n allen twee palen van 5 meter, leg ze over de sloot heen. Goed gedaan, nu mag je geblinddoekt met iemand anders die sloot over.
Ik heb geen hoogtevrees, ik ben niet bang in het donker én ik hou wel van spelletjes, maar dit vónd ik toch arelaxed! Met de overtuiging dat ik een kapotte evenwichtsorgaan heb, slecht afstand of diepte in kan schatten en de angst dat ik een trainee het water in zou trekken, prevelde ik rustig woorden als: “Komt goed, lekker bezig.. stapje voor stapje. Adem rustig door.” En in mijn hoofd hoorde ik alleen maar: Als je nu in paniek raakt, ben je de lul. En tegen alle verwachtingen in: we zijn de sloot over! Waardevolle les #1: Geanticipeerde angst is zóveel sterker dan de werkelijkheid. Je hebt altijd je eigen hoofd ter beschikking, dus je hebt alle mogelijkheid om jezelf compleet gek te draaien met wat allemaal wel niet zou kunnen lukken. Geloof mij maar, deze les kon rechtstreeks mijn zak in. Hoe bang ik op dagelijkse basis wel niet ben voor iets dat totaal niet aan de hand is..
Vervolgens mochten we geblinddoekt met een brandcard het bos in. We hadden een brandweercommandant die om de honderd meter ons mocht vertellen waar we heen moesten en ons naar een gewonde in het bos te begeleiden, die uiteraard hobbelend op de brandcard mee moest met negen blinden die continu op elkaar tenen stapten. Ik had het scenario willen zien. De één gillen vanuit de angst dat die in een ravijn viel, dan een krijs vanwege een tak in iemands gezicht en ik dacht het spelletje even uit te kunnen stappen door mijn blinddoek af te zetten en mijn veters te strikken. Oeps. Een hele rustige opmerking in mijn oor: “Wat maakt dat je denkt dat je even je blinddoek kunt afzetten om je veters te strikken?” Ik mompel iets onder het mom van veiligheid, strik snel mijn veters en ren snel weer achter de groep aan. Hoe kenmerkend voor mijn acties soms in het normale leven.. Waardevolle les #2: Hou je je wel aan de afspraken? Of denk je een short cut te mogen pakken? Mijn eigen Werkpersoonlijkheids vragenlijst kwam meteen in mij op, waarop ik een 1 op volhardendheid scoorde. Shortcuts zijn mij dus niet vreemd. Bij het nabespreken van de oefening werd dat nog even gehighlight en ik merkte dat ik direct de verdediging in ging. “Ja maar ja.. kon niet anders.” Dan is het waardevol op zo’n oud-militair tegenover je te hebben die simpelweg zegt: “Geen smoesjes, geen commentaar. Gewoon beter doen”. Sir, yes sir. Hoe vaak schiet ik inderdaad in de verdediging als iemand me aanspreekt op iets waarvan ik zelf eigenlijk al weet dat ik fout zat? Hoppa, de volgende waardevolle les #3. Je mag best weleens kritiek (al dan niet terecht) gewoon slikken.
Dan kwamen we bij de laatste oefening, waar we met z’n negentienen twee tractorbanden en twee palen van vijf meter mee moesten deinen in een parcours. Niet praten en nooit meer dan vijf meter afstand tussen elkaar houden was de regel. Klinkt simpel toch?
Lévende hel. Elke keer als iemand in de groep iets fout deed, mochten we met z’n allen vijf burpees doen. In principe te doen hoor, behalve dat we de eerste driehonderd meter ongeveer acht keer naar de grond moesten. En net op het moment dat ik in mezelf aan het vloeken was omdat iemand zijn mond niet kon houden, kwam de oud-militair met de volgende waardevolle les #4: In hoeverre dragen jouw gedachten en/of acties bij aan het volbrengen van de taak van de groep? O. Ja, nee ik kon mezelf wel betrappen op een moment van oordelen en irritatie. Hielp het iemand? Nee eigenlijk niet. Hielp het mezelf? Nee daardoor gingen de burpees ook niet per se sneller.
Inmiddels was ik wel echt goor, modder en zand op mijn shirt, broek en schoenen, maar nog wel te managen. En allang tevreden dat ik niet in het water was beland bij de eerste oefening kwamen we na een paar honderd meter bij het volgende obstakel: steek hier maar met je tractorbanden en palen de sloot over. Excusez-moi? Ik denk dat ik dat anderhalve seconde dacht en ineens tot mijn navel in de drek stond. En dan zit je met z’n allen aan de zware tractorband te trekken die zich vol liet lopen met water, en elkaar de sloot uit te helpen. Later drong mij een andere waardevolle les van dat moment door. Waardevolle les #5: Niet nadenken, doen. Het is niet alsof ik die zin nog nooit heb gehoord of weleens van mijn sportcoach naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen, maar ik merkte op dat moment echt dat als je gaat denken: “Ga ik echt die sloot in?” Dat je jezelf veel te veel ruimte geeft voor tegensputtering en belemmeringen, iets dat je echt niet nodig hebt op dat moment. Want die sloot ga je toch wel in.
We kregen ook een moment van introspectie, om de vogels te horen en te laten bezinken wat er in de laatste paar uur eigenlijk gebeurd was. Toen kwam er bij mij als Talent Manager, maar ook als mens misschien wel de meest waardevolle les naar boven. Er was iemand van slag tijdens de laatste oefening en ik merkte dat ik heel erg daarmee bezig was, en de pijn wilde wegnemen door te troosten. Ik merkte dat ik mij minder goed op mijn taak kon focussen omdat ik een denkbeeldige cape aan wilde trekken en die persoon helpen, een rotgevoel wegnemen. Waardevolle les #6: Je kunt niet altijd andermans ongemak wegnemen, het is vaak juist waardevol iemand daar even in te laten. En daarbij, doe ik dat omdat ik zelf niet tegen andermans verdriet of struggles kan? Doe ik dat om de held te zijn? Dit is een kwetsbare les die ik met jullie deel, want het is er eentje die in mijn patronen gebakken zit, en het loslaten daarvan mij ook een betere coach maakt. En ervoor zorgt dat ik minder sores op mijn schouders neem natuurlijk.
Ik was dus in de complete overtuiging dat ik een briljante meerwaarde had als groepsgenoot. Ik hield het overzicht, zorgde dat ik de 5-metergaten dichtte, tilde af en toe een paal van iemands schouder die even pijn deed en checkte af en toe bij iemand of hij nog leefde. Nou, dan krijg je als feedback: “Jij hebt overal heen zitten rennen als kip zonder kop. Doe je dat ook in het dagelijks leven? Ik kreeg af en toe het gevoel dat jij hulp nodig had.” Eh, que? Oke.. dat is goed om te weten.. Blijkbaar kom ik gestresst over als de druk hoog is. Nou moet ik eerlijk zeggen dat deze niet compleet nieuw was, maar ik dacht écht dat ik juist mensen ontzorgde, en juist niet dat ze zich zorgen om míj moesten maken. Daar heb je dan voor mij waardevolle les #7: Focus, en wees bewust van je uitstraling op de groep. Verdorie.
Ik heb ge-no-ten. Ik kreeg een broek en een shirt uitgeleend van mijn lieve collega’s om nog een soort van niet goor in de auto te stappen en ben met blote voeten naar Utrecht gereden. Ik heb ook nóg meer hele waardevolle lessen bij mijn collega’s gehoord:
#8: Hulp vragen als het niet gaat is niet zo erg à het draagt zelfs bij aan het groepssuccess
#9: Hulp bieden aan anderen en niet teveel focussen op je eigen taak
#10: Klagen brengt je precies nergens als je middenin een taak zit
#11: Het is niet zo erg om ongemak te ervaren. Sterker nog: dáár zit je groeiruimte. (Ook iets dat ik echt wel een keer heb gelezen, en zelfs vaak in trainingen heb betoogd, maar iets wat je ook echt moet ervaren).
En waarschijnlijk zijn er nog veel meer inzichten geweest van die dag. Ik heb in elk geval na drie keer wassen de drek uit m’n semi-nieuwe sportschoenen gewassen en geniet nog na van deze toffe, inzichtvolle dag.